Eind vijftiger jaren vond mijn moeder het een goed idee om mij naar muziekles te laten gaan.Ik meldde mij bij muziekleraar Gouw en moest direct een keuze maken: gitaar of accordeon. Dat was nog lastig want in die tijd waren beide instrumenten populair. Het werd toch maar een gitaar.
Ik ging naar huis met de muziekboeken van Ilja Croon: eentje met muzieknoten en eentje met accoorden.
De liedjes in de boeken hadden een behoorlijk ‘kampvuurniveau’: ‘Vrolijk is het studentenleven, Fahria’ en ‘Wij zijn twee eenzame cowboys’.
Maar dat deerde niet. In de familie en op straat, voor het huis, was ik toch al een beetje artiest.
Bang van de planken ben ik nooit geweest, zie bovenstaande foto. Overdreven zelfvertrouwen!
Kapper Zurendonk uit de Paul Krugerstraat deed de coiffure, die trui heb ik geloof ik nog.

Mijn moeder zorgde er via een stevige lobby  voor dat ik mee mocht doen met de Amusanto’s Gitaar- en banjo club. Ik ging er graag naar toe en herinner me nog vaag dat ik een enkele keer vanwege overdreven benadrukken van mijn aanwezigheid (lees: te hard gitaarspelen) door dirigent Cor van Duijn de gitaar aan de kant moest zetten.

Van Cor kreeg ik  onder in het souterrain aan de Prins Bernhardlaan gitaar onderricht. We werden daar, zonder er bewust van te zijn, klaargestoomd voor een nieuw tijdperk.

Daarna begon het pas goed. Ik mocht meespelen met Amusanto. Dat begon er op te lijken. Optredens in de Unizaal, in de muziektent op het kerkplein en,  een heel andere ‘scene’, de  bruiloften en partijen.

In de Unizaal was het op zaterdagavond altijd uitverkocht. Het was duidelijk dat er ‘andere tijden’  in de maak waren.

 

Naast de muziek had ik ook interesse voor de techniek. Ik probeer hier de kunst af te kijken van techneut Carl van Duijn.

En hier zijn we weer, vijftig jaar later!!!!!