Tot nu toe ben ik vooral achter de schermen bezig geweest, maar op verzoek hier alsnog een stukje over mezelf.

Zowel langs mijn vaders als langs mijn moeders kant in de familie wordt er veel muziek gemaakt. De beroemdste muzikant is mijn grootvader. Hij was beiaardier in Mechelen en gaf les op de muziekschool daar. Ook componeerde hij stukken voor o.a. piano en dirigeerde bij allerlei gelegenheden. Met acht jaar ben ik op pianoles gegaan. Het eerste jaar bij “juffrouw Prein”. Ze was een oudere dame en klassiek ingesteld. Ze gaf streng les: houding goed, niet stiekem naar de toetsen gluren en goed je toonladders oefenen. “Ankie, je hoeft die piano echt niet naar de kelder te timmeren. Ietsje zachter kan ook!” Ik hoor het haar nog zeggen! Blijkbaar was mijn aanslag iets te stevig. Maar goed, een goed begin is het halve werk nietwaar, dus deed ik braaf wat me gezegd werd. Hoewel…., ik denk dat er toch wel een paar deukjes in de vloer zijn gekomen. Daarna heb ik nog een aantal jaar les gehad bij de muziekschool, voorspeelavonden, theorieles de hele mikmak. Maar op een gegeven moment werd ik toch zestien, en hield ik dat braaf luisteren wel voor gezien. Pas toen ik Eric-Jan leerde kennen ging het weer kriebelen. Dus kochten we op een gegeven dag in een wilde bui een baby vleugel in Den Haag. Wat een feest. Ik weet niet precies hoe we hem in de lift hebben gekregen maar uiteindelijk stond hij dan in onze woonkamer van de flat te pronken. We gingen in onze vrije tijd nog wel eens naar London en daar bezochten we alle muziek gerelateerd winkels. Zo schaften we op een keer een Beatles verzamelboek aan. Dan kunnen we gezellig een keer sámen spelen. Ik dacht, in mijn naïviteit, ik heb 8 jaar les gehad dus piano spelen kan ik wel. De noten zagen er niet moeilijk uit, dus dat kan nooit zo moeilijk zijn als Mendelssohn en Bach. Nou….. daar viel ik dus mooi op mijn neus. We luisterden toen ik jong was bij mij thuis eigenlijk alleen klassiek muziek en tot Eric-Jan’s uiterste verbazing wist ik de Beatles om te toveren tot een soort Mozart maar dan even anders. Nou ja, nét dan. Ik was dus weer terug bij af en moest eigenlijk alles afleren wat ik had geleerd, een “modern oor” krijgen zeg maar. We ploeterden vastberaden stug voort. Doorbraak kwam toen opa Cor 64 werd. We hebben we hem ’s ochtends vroeg opgebeld en door de telefoon “When I’m sixty-four”gespeeld. Zijn dag kon niet meer stuk. Het werd een vast verzoeknummer. Toen de kinderen kwamen ging het zélf muziek maken weer op een lager pitje. Het was echter ook een mooie kans om mijn ontbrekende kennis in “moderne” muziek en ook maat, bij te vullen. Wat later werd de vleugel omgeruild voor een P80, kinderen nemen nou eenmaal veel ruimte in, en het pianospelen raakte wat in de vergetelheid. Vier jaar geleden vond ik het echter hoog tijd om hem weer eens te voorschijn te halen. Ik kon toen niet voorzien wat een verstrekkende gevolgen dat zou hebben!! Ik begon weer langzaam een beetje te oefenen. Eric-Jan speelde al langere tijd met opneemapparatuur en computers. Er was een CD gemaakt met eigen liedjes en ook de oude opnames van Amusanto werden opgeschoond en op CD gezet. Toen vatten we het idee op om samen eens een paar liedjes op te nemen. Ik op de piano en Eric-Jan alle andere instrumenten. Ook liedjes uit de tijd dat Cor in Amusanto actief was passeerden de revu. Hoewel mijn moderne-maat gevoel aardig vooruitgegaan gegaan is (er is nog steeds wel verbetering mogelijke natuurlijk), is improviseren echter niet mijn sterkste kant. Geef mij maar een blad met noten. Gelukkig is er internet. De CD werd een groot succes. Zó zelfs dat Cor het liefst weer de büne op wilde. En in een gekke bui met Bram besloten ze dat het tijd was voor een reünie van Amusanto. Wij waren op dat moment in Frankrijk op kerstvakantie, dus er was geen toezicht…. We kregen een telefoontje van Cor: “Hallo daar. We hebben besloten om aan het eind van het jaar een reünie te houden. Maar we hebben nog een gitarist en een bassist nodig. Liefst ook een pianist. Ik heb gezegd dat jullie wel mee doen. OK?“ Iedereen kan zich voorstellen dat we elkaar met stomheid geslagen aanstaarden. Maar de kinderen leek het fantastisch, dus “Waarom niet?”. Ze waren alle drie al wat aan het rondneuzen in de muziek en de meiden besloten toen terplekke nu echt door te zetten en een instrument te gaan bespelen. En zo is alles gekomen.

Tijdens het optreden speel ik met een paar nummers mee op de piano, maar Laura neemt het grootste deel van de nummers voor haar rekening. Ik ben vooral actief achter de schermen. Daar is altijd wel iets te doen. De 5^de november komt nu met rasse schreden dichterbij en het belooft een fantastische avond te worden. Iedereen hier kijkt er met veel plezier naar uit. Tot dan!