Opa Cor herinnert zich de tijd dat het heel wat voeten in de aarde had eer je een liedje gevonden en voorál uitgezocht had om mee op te treden.

“………Als je in deze tijd iets van muziek wilt weten, hoef je de computer maar aan te zetten en kom je te weten wat je maar wilt. Wil je een oude of nieuwe song horen, je tikt maar een vraag in en hupsakee, alles staat op je scherm. Toen ik begon was dat er allemaal niet, er was nog lang geen televisie, je had alleen de radio. Daar luisterde iedereen die van muziek hield naar. Maar Hilversum was niet zo scheutig met het uitzenden van lichte muziek, de dag begon al met geestelijke liederen, daarna ‘de morgenwijding”. Rond een uur of tien kon je gaan genieten van ’de arbeidsvitaminen’. Iedere werkdag had weer een ander bedrijf het programma mogen samenstellen. Veel variatie zat daar niet in, je kon eigenlijk van tevoren al weten welke nummers gedraaid werden, en welke artiesten. Ik weet ze nog op te noemen, Jo Staffort met haar song “Thank you for calling”. Rina Ketty (Chante encore dans la nuit), Charles Trenet (La mer) noem maar op. Best leuke nummers, maar om die nou 15 jaar elke dag te horen, nee dank je. Ik vergeet nog onze Nederlandse artiesten, Truusje Koopmans, Vrij en blij, enz.. . Beroemd waren ”the Kilima Hawaiians “ elke woensdag om 12 uur 38. Iedereen luisterde naar hen. Ik weet nog, dat ik op een woensdag uit de tram kwam precies om half één. Een beetje de smoor in, dat ik de Kilima’s misliep, maar toen ik eenmaal door “Het West pad” liep hoorde ik ineens die prachtige steel gitaar van Theo Ehrlicher. het was prima zomerweer en veel ramen stonden open. Ik kon vrijwel tot aan de Ligusterstraat hun muziek horen. Maar ja, wij hadden een muziekgroep en er was niks om een goed nummer te onthouden. Er was nog géén bandrecorder en als je een mooi nummer hoorde, was dat maar voor één keertje. Je kon het niet, zoals tegenwoordig, éven downloaden. Dus bevatte ons programma liedjes van die Kilima’s , the Chico’s enz. Meestal Nederlandstalig, want niemand van mijn generatie had op school ooit Engels gehad, vooral niet in de oorlog. Toen Cliff Richard en Elvis Presley bekend werden stonden hun teksten weleens in het blad Tuney Tunes afgedrukt. Ook had ik inmiddels een bandrecorder en begonnen we in het Engels te zingen. Fonetisch natuurlijk, maar dat mocht de pret niet bederven. De jeugd van nu heeft het heel wat gemakkelijker, die drukken maar op een toetsenbord en hup het staat er, en Engels ?Je bent toch een rund als niet eens Engels kent, kan of kunt ? Maar wat nu toch zo jammer is: Er zijn bijna géén jongelui meer, die een instrument kunnen bespelen. Alles komt toch uit de ‘smart phone? Waarom zo moeilijk doen ?…….”

Opa Cor.