Bram vertelt:

Bij de Pierewaaiers en Amusanto heerste orde en regel.

“….Ondanks dat, in eerste instantie, de Pierewaaiers en later Amusanto veel avonden in diverse gelegenheden optraden is er zelden of nooit enige narigheid geweest die aanleiding zou hebben kunnen hebben gegeven tot ingrijpen van politie of welke instantie dan ook. Ten eerste werden vijftig jaar geleden de mensen met een veel langer lontje geboren dan heden ten dagen en hadden veel kortere tenen. Grote monden? Nou ja, soms wel. Maar in het algemeen had men meer respect voor elkaar dan heden ten dagen. Iedereen wilde er een leuke avond van maken. Daarbij waren wij even oud als het publiek, misschien zelfs ietsje ouder, waardoor er een natuurlijk overwicht ontstond…..”

Was het dan altijd pais en vree?

“……..Nee dus. Ondanks dat we het altijd nauwlettend in de smiezen hielden ontstond er wel eens een oververhitte sfeer waarbij wij weleens even moesten optreden. De lucht was dan in de kortst mogelijke tijd opgeklaard waarna iedereen , met de nodige schouderklopjes, zijn eigen gang weer ging. De politie in Katwijk heeft destijds, meerdere malen, ook in diverse krantenberichten, altijd beweerd dat er bij ons nooit iets van onregelmatigheden te merken was…..”

Maar eigenlijk was een ruzie in de zaal simpel op te lossen. Hoe dan?………. Ik ga het jullie vertellen!!

“……..Wanneer de boel uit de hand dreigde te lopen waren we er als de kippen bij. Eerst werd de ene ruziemaker apart genomen en werd hem in z’n oor gefluisterd dat de andere niet helemaal in orde was….. ( daarbij het bekende wijsvingertje naar het hoofd brengend ). Vervolgens werd precies het zelfde verhaal aan de ander verteld. Er werd dan door beiden even meewarig naar elkaar gekeken en dat was het dan……… Ruzie, met de kans op een eventuele knokpartij, opgelost…..”

Later hebben we een nog makkelijker manier uitgevonden.

“………Na tig keren te hebben opgetreden wisten wij precies wat de meest vervelende-, zeg maar agressieve figuren waren. Bij het begin van een optreden haalde we deze mannen uit de zaal en vroegen of ze ons wilden helpen. Dit was zéér interessant voor ze. Natuurlijk konden we op ze rekenen !! Stoer, en duidelijk in het zicht van het overige publiek liepen ze achter ons aan naar onze kleedkamer achter het toneel. Daar werd hun verteld dat er diverse figuren in zaal rondliepen die er op uit waren om rotzooi te schoppen en met elkaar op de vuist te gaan. Meestal werd de oplossing door hun zelf al gegeven: “Maken jullie je maar niet sappel, wij houden de boel wel in de gaten”. Het probleem was opgelost. Wìj hadden onderling de grootste schik over het feit dat voornoemde knapen zelf niet door hadden dat zìj juist de bedoelde onrustzaaiers waren die elkaar nu in de gaten liepen te houden. Onderling hadden wij het over onze bodyguards…….”

Soms is iedereen zo enthousiast dat het er wat wilder aan toe gaat.

“……..Alle avonden fantastisch gespeeld in een gigantisch sfeertje zelfs de keer dat we voor de zoveelste maal in de muziektent achter de Oude Kerk optraden en op deze avond juist geen politiecontrole was in de afgebakende ring rondom deze muziektent. Ons programma was bijna afgelopen toen Cor het nummer ” Kattik is de place for me” inzette. Dit sloeg zodanig aan dat juist onze zgn. “bodyguards” aan een dans in de ring begonnen die zo aansloeg dat in een mum van tijd deze ruimte in een kolkende massa van jongelui veranderde. Had je het commentaar van de politie moeten horen. “Zijn we er een keer niet en dan laten jullie dit allemaal toe!!!”. We moesten toen iets vergoelijken natuurlijk waarop Cor dus zei: “Ach jongens, alles goed. Dit was de laatste keer van dit jaar. Gun die gasten ook een verzetje”…….”