Ik ben de accordeonist van de Amusanto’s. Ik ben eigenlijk mijn hele leven al bezig met muziek.
Mijn muzikale interesse begon al toen ik een jaar of 4 was. Mijn oma had veel LP’s van John Woodhouse, dat was in mijn prille jeugd een artiest die op een speciaal voor hem gebouwd elektronisch accordeon speelde. Die LP’s zaten in een koffer met van die gevouwen vakken. Als de koffer dan met de scharnieren op mijn schoot stond, en ik deed ‘m open en dicht, leek het net een accordeon. Dus kreeg ik op 5 jarige leeftijd mijn eerste knoppenkastje. Ook luisterde ik veel naar Klaus Wunderlich en Franz Lambert wat in die tijd top-organisten uit Duitsland waren. Eigenlijk lag mijn voorkeur bij orgel, maar dat vonden mijn ouders een véél te groot instrument dus werd het toch accordeon. Zo kreeg ik, toen ik een jaar op les zat, met de sinterklaas een serieuze nieuwe accordeon. Daarmee speelde ik dan ook op verjaardagen van de familie en uitvoeringen van de muziekschool. Toen ik zo’n jaar of 15 was ging ik meer muziek ontdekken en me ook wat bezig houden met Hifi. Op de een of andere manier kwam ik daardoor in aanraking met mijn ‘ome Cor’ wat dus een broer is van mijn oma. Daar hoorde je echte muziek. Pink Floyd, Dire Straits, Mike Oldfield, enz. En als je dan zag wat Eric-Jan allemaal op z’n slaapkamer aan elektronica had, buizenversterkers, natuurlijk ook zelfbouw.
Eind jaren 80 kocht ik samen met mijn vader een keyboard waarop ik een wat meer modern en gevarieerd repertoire kon opbouwen. Soms had mijn moeder het dan over vroeger, de tijd dat ze bij de Amusanto’s speelde. Met dat keyboard kon ik dan mijn favoriete orgelsounds en haar bekende liedjes van de Amusanto’s spelen.
Sinds 2009 heb ik de overstap gemaakt naar knop-accordeon. Dat wilde ik eigenlijk al zo lang, maar dat betekent dat je helemaal overnieuw moet beginnen. Gelukkig staat mijn vrouw ook achter me met al mijn muzikale wensen, want er gaat best veel tijd en geld in zitten. Gelukkig voor haar en de buren heb ik een digitale accordeon gekocht, hiermee kan je met koptelefoon op studeren. Dit lijkt me beter dan dat de buren een steen door het raam gooien, omdat ze die toonladders beter willen horen….
Gelukkig was de familie van Duijn me niet uit het oog verloren en hadden ze me uitgenodigd voor een optreden in de Roskam. 10 maart 2018 was ik daar in de Roskam, in 1 woord; geweldig!!
Het enige waar ik aan kon denken was: wat zou ik graag meespelen…
Tijdens de pauzes kwamen de meiden om me heen staan: “Jij speelt accordeon he? We hebben je echt nodig hoor”. Dus ik daar op een avond naar het huis van de fam. van Duijn. Ze dachten dat ik alleen voor een praatje kwam, maar ik had mijn instrument ook bij me. Na 2 liedjes voorgedragen te hebben boog Cor, die 10 cm bij me vandaan zat, zich naar me toe en zei: “Je bent aangenomen.” Sindsdien is vrijdagavond vaste oefenavond en ik geniet van elke seconde dat ik daar ben. Vergis je niet, deze muzikanten zijn serieus, er wordt geoefend tot het perfect gaat. Ik heb in die maanden tot m’n eerste Amusanto optreden zoveel geleerd, daar kan geen school tegen op. Ik ben blij dat ik er bij mag horen en hoop nog heel veel muziek met ze te maken.